اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

بنا بر نظر مشهور علمای شیعه، فاطمیه اول از سیزدهم تا پانزدهم جمادی الاول و فاطمیه دوم از سوم تا پنجم جمادی الثانی می‌باشد.   درباره تاریخ شهادت حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) روایات مختلفی وجود دارد و از چهل روز تا شش ماه بعد از رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بیان شده است؛   اما میان علمای شیعه، دو احتمال معتبر است: هفتاد و پنج روز بعد از رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) یا نود و پنج روز بعد از رحلت ایشان؛ بنابراین با توجه به رحلت پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در بیست و هشتم صفر، بنا به روایت هفتاد و پنج روز، در مورخه سیزدهم تا پانزدهم جمادی‌الاوّل، شهادت حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) اتفاق افتاده است و این ایام را فاطمیّه اوّل می‌خوانند؛ اما بنا به روایت نود و پنج روز، شهادت حضرت (سلام‌الله‌علیها) در سوم تا پنجم جمادی‌الثانی اتفاق افتاده و این ایام را فاطمیّه دوم می‌خوانند.

بنابراین ایام فاطمیه جمعا ۶ روز است، ۳ روز در ماه جمادی‌الاول و ۳ روز در ماه جمادی‌الثانی؛ فاطمیه اول از ۱۳ تا ۱۵ جمادی‌الاول و فاطمیه دوم از سوم تا پنجم جمادی‌الثانی می‌باشد.
احتمال اینکه سه روز در هر ماه به عنوان ایام شهادت آن حضرت (سلام‌الله‌علیها) معرفی شده، شاید به این دلیل باشد که ماه‌های قمری از رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تا شهادت حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) ۲۹ روزه بوده باشند، حال آنکه در صورت کامل بودن ماه‌های قبل، روز شهادت آن بانوی بزرگوار ۱۳ جمادی‌الاول و یا سوم جمادی‌الثانی خواهد بود؛ چرا که طبق تقویم، حداکثر سه ماه قمری ۲۹ روزه و حداکثر ۴ ماه قمری ۳۰ روزه می‌توانند پشت سر هم قرار گیرند.
اما در عرف، به دهه دوم جمادی‌الاول، از دهم تا بیستم جمادی‌الاول که بنابر قول ۷۵ روز، شهادت آن بانوی بزرگوار در آن واقع شده دهه فاطمیه اول و به دهه اول جمادی‌الثانی از اول تا دهم جمادی‌الثانی، که طبق قول ۹۵ روز، شهادت حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) در آن واقع شده است، دهه فاطمیّه دوم گفته می‌شود.

پیامبر اسلام (ص) در سال یازدهم هجرت در آخرین سفر حج (در عرفه)، در مکه و در غدیرخم، در مدینه قبل از بیمارى و بعد از آن در جمع یاران و یا در ضمن ‏سخنرانى عمومى، با صراحت و بدون هیچ ابهام، از رحلت ‏خود خبر داد؛ چنان که قرآن رهروان رسول خدا (ص) را آگاه ساخته بود که ‏پیامبر هم در نیاز به خوراک، پوشاک، ازدواج و وقوع بیمارى و پیرى مانند دیگر افراد بشر است و همانند آنان خواهد مرد.

حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شهادت امام رضا (ع) بنا به قول مشهور در بین شیعه، در روز 30 صفر سال 203 هجری قمری واقع گردیده است. آن حضرت توسط مأمون، خلیفه عباسی و با خورانده شدن سم به شهادت رسیدند.

آب انار مسموم

عبد اللَّه بن بشیر نقل می‌کند: مأمون به من دستور داد تا ناخن‌هایم را بیش از حد معمول بلند كنم و در این مورد به کسی هم چیزی نگویم. من نیز چنان كردم. روزی مرا خواست و چیزى شبیه به تمر هندى به من داد و گفت: «این را با دو دست خود خوب بمال و ورز بده»، من نیز چنان كردم. سپس برخاست و مرا تنها گذاشت و نزد حضرت رضا (علیه السّلام) رفت و گفت: «حال شما چگونه است؟»، فرمود: «امیدوارم امروز بهتر شوم»، مأمون گفت: «من نیز بحمداللَّه امروز خوبم»، سپس مامون پرسید: «آیا امروز پرستاران و خدمتگزاران خدمت شما رسیده اند؟» حضرت فرمود: «نه»، مأمون قیافه‌ای خشمناک به خود گرفت و بر سر خادمان خود فریاد زد.

مأمون سپس گفت: «همین الآن آب انار را بگیر و بخور كه براى رفع این بیمارى چاره‌ای جز خوردن آن نیست»، عبداللَّه بن بشیر می‌گوید: مأمون به من گفت: «براى ما انار بیاور»، من هم آوردم، بعد مأمون رو کرد به من و گفت: «با دست خود آن را فشار بده و آبش را بگیر» من هم این کار را کردم، و مأمون آن آب انار را با دست خود به حضرت رضا (علیه السلام) خورانید و همان باعث شهادت حضرتش شد. ایشان پس از نوشیدن آن آب انار مسمومی که مأمون به او نوشانید دو روز بیشتر زنده نبودند.